Vrijwilligerswerk bij Damascus

Filipijnen
Over 2 dagen verlaten we Damascus Foundation, de organisatie waar we bijna 3 maanden voor hebben gewerkt als vrijwilliger. Hier komt 3 maanden in een notendop, hier en daar wat van de hak op de tak :)

Doña Remedios Trinidad
Voordat onze reis begon hadden we al uitgezocht waar we de laatste periode van deze reis zouden gaan werken (werd ook wel weer eens tijd horen we jullie denken). Een Nederlandse stichting (WAP: World Activity Philippines) koppelde onze CV's met de Damascus Foundation. De ouders van Bas hebben ons hier naartoe gebracht en daarna was hun avontuur dan echt afgelopen.
De eerste kennismaking was op het kantoor van WAP in Manila, waar we een heerlijke lunch kregen en waarna we met de ultraluxe auto van Robert (de oprichter) naar Damascus werden gebracht. Dit begon heel goed! De Damascus Foundation ligt in Doña Remedios Trinidad, een uur of 2 à 3 boven Manila, ligt erg aan het verkeer. Het enige informatie die wij hadden gekregen was dat er kinderen waren van 2 tot 4 jaar en dat er verslaafden opgevangen werden, nogal minimale info :) Eenmaal daar bleek er een schooltje te zijn (inderdaad voor 2 tot 4 jarigen), een soort naaiatelier waar de wat meer slimme moeders leren om kleding te naaien om zo wat bij te verdienen en een 'rehab', een afkickkliniek waar ex-verslaafden van drugs en alcohol weer op het rechte pad worden geholpen.

Hier bij de Damascus Foundation hebben we een eigen huis die we nu delen met de leuke Duitse student psychologie Charlyn. Voorheen met Joris, de psycholoog uit Utrecht, maar die is ondertussen weer naar huis. Heerlijk om je backpack te kunnen uitpakken, na al die maanden reizen, wetende dat je de komende maanden op 1 plek zult slapen. Het is voor Filipijnse begrippen een groot huis, met 3 slaapkamers en een keuken waar niks werkt :) Het lijkt ons straks weer heerlijk om ook een warme douche te hebben!

's Avonds bij Damascus werden we hartelijk welkom geheten in de keuken waar alle jongens uit rehab gezamenlijk bidden en eten. We aten van grote bananenbladeren met onze handen...Ons is altijd geleerd om vooral niet met je handen te eten, dus ze keken nogal vreemd toen wij zo zaten te prutsen met ons eten, gheghe...Daarna aan ons de grote eer om ons voor te stellen en om ons 'talent' te laten zien. Deden we dat niet, dan moesten we daar de hele avond blijven staan...Dus zongen we samen met Harry en Ytie een...Sinterklaasliedje :) We waren door naar de volgende ronde! De jongens waren reuzebenieuwd naar mijn tattoos, of ik ook in een 'gang' zit...De volgende dag zag ik hun tattoos...En werd meteen duidelijk dat deze jongens wel uit een 'gang' komen...Het zijn echte jongens van de straat, allen met een heftige achtergrond. Ze zitten hier vrijwillig voor minimaal een half jaar en zijn tussen de 13 en 50 jaar. De meesten hebben jarenlang gezopen en Shabu gebruikt, staattaal voor Crystal meth. Door het jarenlange gebruik van deze drugs hebben de jongens ernstige gezondheidsproblemen, waaronder geheugenverlies, agressiviteit, psychotisch gedrag en grote kans op hart- en hersenbeschadigingen.
Je kan het gebruik ook goed zien, de oudsten hier hebben bijna geen tanden meer (voor mama: kindjes van amper 1 jaar lopen vanaf 's ochtends 8 uur met een lolly in de mond. Na de melkfles lurken ze aan een colafles. De meeste kindjes hebben alleen nog wat zwarte stompjes in hun mond...) We worden, net als iedereen om ons heen, aangesproken met Kuya Bas en Ate Myrthe genoemd (grote broer en zus). De meesten zijn heel beleefd en geven ons de hele dag door snoepjes. De jongste jongens komen uit een weeshuis en hebben soms helemaal geen familie meer. Zij worden naar Damascus gestuurd als ze in het weeshuis 'gedragsproblemen' hebben. Heb zelf het idee dat we in NL wel wat meer gewend zijn. Één jongen bijvoorbeeld heeft staan kijken naar een meisje, al dan niet met zijn broek omlaag en nu zien ze hem als aanrander. Er is geen bewijs, het is zijn woord tegen die van haar. Het arme joch van 13 is superverlegen en heeft de bouw van een klein jochie. Er gaan vreemde verhalen rond over dat tehuis. Ook dat hij het lievelingetje was van de pastoor, tevens oprichter van het weeshuis. En dat ze hem en een paar andere jongens met opzet eruit hebben gewerkt. Wij zullen er nooit achterkomen.

Wij begonnen de eerste dagen met het observeren van de groep. Het werd al snel duidelijk dat we meer met de jongens optrokken dan met de kleine kinderen. Aan ons zelf de taak om uit te zoeken wat we hier nou wilden gaan doen. De rehab-jongens (en wij) leven volgens een strikt schema dat bestaat uit achterlijk vroeg opstaan, bidden, eten, klusjes doen, activiteiten door ons, snacks, bidden, eten, siësta (jaja, die proberen we in NL ook in te voeren), klusjes, snacks, bidden, eten en om half 10 lichten uit. Ze slapen in een grote slaapzaal op hetzelfde terrein. Wij verzorgen de activiteiten: Engelse les, art- en music therapy, tekenlessen, gitaarlessen (we hebben samen met Harry & Ytie en Joris 3 gitaren gedoneerd) en elke dag met ze sporten, fitnessen in the gym (mag eigenlijk geen gym heten...een hok vol duivenpoep met een gewicht en een boksbal) of lekker hardlopen. Wij lopen op onze ultrahippe en vooral dure hardloopschoenen, Charlie rent ons eruit op...slippers :) Charlyn verleend de psychische hulp. Als wij er niet zijn, zijn er ook geen activiteiten. De laatste 3 weken staat alles in het teken van een gebouw hier op het terrein dat ik samen met de jongens aan het schilderen ben. We maken grote muurschilderingen en het is bijna af!

Ons eten bestaat 3x per dag uit rijst met pork, fish of chicken. Voor mij kookt Lolo (opa) groente. Ze eten in de Filipijnen heel functioneel. Je eet gewoon wat er op tafel staat, wat vlees, een banaan, wat soja, maar altijd met rijst. Vaak staat er een kommetje op tafel met een vissekop op kont in een azijnachtig sapje. De jongens kijken elke dag hoopvol mijn kant op of ik iets laat staan :) De jongens naast mij zijn vaak heel blij. Het lekkerste hier, en dat kunnen we elke dag wel eten, is een gebakken ei met rijst en sojasaus of bananenketchup, die houden we erin voor thuis! Vorige week hebben we bij Tina, onze collega, een cassavecake leren maken, echt verrukkelijk! Zoete gerechten kun je wel aan Filipijnen overlaten, ze houden heel erg van 'merienda': snacks!

Natuurlijk hebben we ons weer ontfermd over...een hond (en een ienieminie rood katje die sinds vanavond op mijn schoot ligt, Pino). Kuku is een jonge hond die de hele dag in een hokje zit, want de buurman dreigt hem neer te schieten als hij weer een kip van hem opeet, al heeft niemand het hem ooit zien doen. Kuku's vriendjes zijn al weggegeven en we vernamen dat de hondjes zijn...opgegeten...Helemaal achter de waarheid komen is niet mogelijk in de Filipijnen, alles is gebaseerd op geruchten. We hebben een 'dog server' in het leven geroepen, zodat ie elke dag ff wordt uitgelaten, maar dat is bijna een onmogelijke opgave, het is maar een hond. We hebben een muilkorfje voor hem gekocht en een paar metalen riemen en nu loopt hij af en toe lekker in zijn eentje rond en ligt hij de rest van de dag aan de ketting, in de buurt van de jongens. Dus zijn leven is al een stuk verbeterd!

De omgeving is prachtig. We zitten midden tussen de rijstvelden en binnenkort kan er geoogst worden, alles is heel groen! In elk dorpje kun je om de paar huisjes spulletjes kopen in miniwinkeltjes, allemaal hetzelfde. Zo ook in Doña Remedios Trinidad. Werkelijk alles is verpakt in 1 portie verpakking. Wasmiddel, shampoo en conditioner voor 1 wasbeurt, elk snoepje is apart verpakt, tandpasta in een zakje...En daar gaat natuurlijk weer minstens één plastic zakje om. Regelmatig gaan we naar het dorp Angat iets verderop, daar is een marktje en voor alle bijzonderheden moet je daar naartoe. Met de jeepney reizen gaat ons steeds makkelijker af, we weten hoe we moeten betalen, waar we moeten gaan zitten en waar we eruit moeten en de starende mensen zijn we ondertussen ook wel gewend.

Regelmatig zie je kleine jongetjes in de bosjes op zoek naar spinnen, de zogenaamde warrior spiders. Je zet 2 spinnen aan beide uiteinden van een stokje en de spin die de andere spin er 3x afduwt is de winnaar en de verliezer moet z'n spin aan de winnaar geven. Ze wedden vaak om geld of snoepjes en de spinnetjes worden keurig in lucifersdoosjes bewaard.
Ook hebben we hier op kantoor een huisspin: zo groot als een tarantula en een witte bol onder de buik vol met eitjes en baby's, echt gatverdamme...

Zo geweldig als we het hier in het begin vonden (ohhh wat lekker rustig hè en wat zijn ze aardig hè en wat is er veel te doen hè!), zo graag willen we nu weg. Na een week meteen ons visum en ticket voor 2 maanden verlengd, omdat we dachten dat we het hier makkelijk 3 maanden uit zouden kunnen houden. Het is fantatisch om al reizende met andere culturen in aanraking te komen, maar werken met andere culturen is toch ff wat anders. In onze ogen de meest simpele dingen duren hier weken om te regelen. Niet dat wij hier vanalles willen veranderen hoor, maar voor ons is het soms onbegrijpelijk hoe de organisatie hier functioneert. Je praat niet op dezelfde golflengte. Na een discussie van een half uur en een paar huilende mensen verder kom je tot de conclusie dat je geen stap verder bent. Je denkt er gewoon anders over. Prachtig om van een afstand een gesprek tussen Charlyn en Tina (staff member) te luisteren. Na een half uur zijn ze geen stap verder :) Ze bedoelen het allebei goed, maar denken er totaal anders over. We krijgen het idee dat ze hier totaal niet gestructureerd werken en dat is soms lastig. Vergaderingen beginnen te laat of gaan helemaal niet door, niemand noteert wat er wordt besproken en communicatie naar ons toe is magertjes. Er zou zoveel efficienter gewerkt kunnen worden, maar wij moeten oppassen onze westerse maatstaven hier te implementeren. Voor ons oogt het behoorlijk onprofessioneel: Alle staffmembers zijn 'former residents' die nu met elkaar moeten samenwerken, zo goed en kwaad als dat gaat. Wat ook erg zonde is: na ons komt er geen nieuwe vrijwilliger, dus al ons harde werken voelt alsof het voor niks is geweest...Wat we ook slecht trekken is de hierargie in de Filipijnen. Als Robert de oprichter langskomt zie je iedereen poetsen en hem op z'n wenken bedienen. Je merkt aan alles dat hij uit een rijke familie komt en nooit iets zelf heeft hoeven doen. Hij komt 1x per week ff langs en alles waar we die week heel hard aan hebben gewerkt krijgt al dan niet een goedkeuring. Het is een verder een goeie kerel en we kunnen goed met hem opschieten, maar hij heeft wel heel veel geluk gehad in zijn leven met al zijn centjes en dat hebben deze jongens hier niet. Ze komen allemaal uit een sloppenwijk, met criminele ouders en beseffen heel goed dat ze zonder Robert helemaal niks hebben.

Onze dagen hier op Damascus zien er qua tijdsindeling altijd hetzelfde uit, ook in het weekend. Nadat we een beetje klaar waren met al het gezeik hier hebben we besloten alleen nog maar leuke dingen in het weekend te doen en even weg te gaan uit Damascus. En dat was een fantastische beslissing! Een van die weekenduitjes ging naar Santa Juliana, zo'n 4 uur verderop naar het westen, waar we de vulkaan Pinatubo wilden beklimmen. Tijdens busreizen springen er regelmatig verkopers naar binnen die eten verkopen. Vet handig als je zin hebt in een zakje verse pinda's of in chicharon (gefrituurde varkenshuid)! De weg naar de vulkaan bleek niet begaanbaar door het water van de laatste tyfoon (wij hadden er weinig last van, alleen 5 dagen non-stop harde regen). We sliepen in Capas in een megagrote kamer, lekker zonder schimmel dit keer! Omdat het regenseizoen is en wij in een dorpje onder de bomen leven, blijft alles vochtig en verschimmeld werkelijk alles: Het huis stinkt, je kleren stinken, boeken trekken krom, tekeningen vallen naar beneden, nieuwe gitaartassen herken je niet meer, paspoorten verschimmelen, maar hier is weinig aan te doen. We hebben vooral veel gegeten (jeuj een x geen rijst!) en films gekeken. Hier zagen we ook een karretje voorbij komen met een wel heel bijzondere collectie: in allerlei kleuren gespoten kuikentjes. Zo zien ze er heel schattig uit als ze opgroeien totdat je ze kan eten :) En visjes in plastic zakjes in allerlei kleuren water...Datzelfde weekend heb ik dan eindelijk een broodje met ijs ertussen gehad, helemaal zo vies nog niet!

Omdat de tyfoon vorige maand flink heeft huisghouden in de Filipijnen en vooral rond Manila (300000 mensen dakloos! Niet zo gek, aangezien 50% van bevolking Manila in een sloppenhutje woont) zijn we met onze jeepney vol eten naar de getroffen gebieden gegaan om mensen eten te geven. Ze hadden tijdelijk onderdak gekregen in kerken en zaten daar met alle familieleden, honden en kippen te wachten tot ze weer naar huis konden. Zelfs al heeft Damascus amper genoeg eten voor alle kinderen en jongens hier, toch helpen ze de mensen die het nog minder hebben.

Nanay (oma) Bessie zet zich volledig in voor Damascus. Ze overleven hier van donaties die o.a. zij binnenhaald. Op een dag gingen we in de jeepney 100 (dode) kippen halen die een rijke vrouw regelmatig aan Damascus doneert. De kippepoten en koppen staken uit allerlei plastic zakken en samen met de kippen gingen we naar de volgende stop: ijs halen. Het ijs werd tussen de kippen en de tassen gepropt en we konden weer verder. De hele dag werden we 'geshowd' aan de donateurs en naar voren geduwd: “These are our foreigners, they are volunteering.” Een meisje deed open en schreeuwde naar boven: “Oh my god, mother, there are foreigners!” Toen kwam mama hysterisch naar beneden rennen en kon niet van mijn arm en later van Bas afblijven. Cha moest met haar dochter praten, haar 'special child'. Ze kon pas met 3 praten, maar heeft toch haar hele school afgerond. Het is haar zelfs gelukt om een vriendje te krijgen! En al die tijd zat dat arme meisje te zoeken naar woorden, omdat ze van mama met Cha moest praten, gheghe...
Ondertussen werd het lekker warm, ook in de jeepney met de kippen...Ze begonnen ongelooflijk te stinken, maar we moesten nog langs allerlei mensen om te vragen of ze rijst wilden geven. De kipsappen en het gespolten ijs liepen langs onze slippers en rijstzakken en tegen de tijd dat we terug waren. Waarom we dat nou niet als laatste hebben gedaan is ons een raadsel, we gingen dezelfde weg weer terug...s' Avonds was het feest! Nog nooit zoveel kip op tafel gezien!

Je merkt om je heen hoe arm de mensen hier zijn. Er kwam een moeder bij ons langs om geld te lenen voor haar zieke kindje. Terugbetalen werd heel lastig, want dan hebben ze de rest van de maand een probleem. Uiteindelijk werd het van ons een gift, maar dat hadden we van Damascus weer niet mogen doen (we doen het hier niet snel goed, boeit ons niet meer, het gaat om 17 euro en een mama met een ziek kind helpen we graag).
De koffie die ze hier verkopen zit in een 3-in1 verpakking. Kindjes van 1 jaar krijgen koffie: De melkpoeder die door de koffie zit is goedkoper dan melkpoeder kopen. Het schooltje hier geeft de ouders ook af en toe 4 kilo rijst mee naar huis, hoort bij het gratis voedingsprogramma van Damascus. Thuis doen de ouders er een beetje sojasaus overheen en klaar is de maaltijd...Dank jullie wel lieve oma en mama voor jullie gulle donatie. Alle centjes komen hier goed terecht!

Tijdens een van onze eerste weken Damascus overleed de moeder van Robert. Met alle jongens in onze eigen jeepney richting Manila waar we een wake gingen bijwonen. De moeder lag opgebaard in een kist in een rouwcentrum, eentje zo groot dat het was ingericht als 'chapel', inclusief kerkbanken, met daaromheen enorme bloemenkransen. Eenmaal daar vroeg Robert of we 'mama' al hadden gezien. Na het zien van mama was het tijd om...te eten! Een heel buffet stond klaar en met mama nog op mijn netvlies gebrand probeerden we een bord vol met lekkers weg te werken. Daarna werden er 2 kerkdiensten gehouden en moesten de jongens zingen. De dode mag je tot aan de begrafenis niet alleen laten, dus de familieleden sliepen daar ook. Het was weer eens een hele bijzondere ervaring.

We hebben hier in DRT leuke Filipijnse vrienden gemaakt: Marx & Joyce. Ze runnen hier een tentje waar je Lugaw kan kopen, lekkere rijstpap. De vader van Marx was de eerste 'Mayor' van DRT en is in 2000 vermoord, omdat hij zich weer verkiesbaar wilde stellen. Zijn zussen werken in het buitenland, zoals zoveel Filipijnen. Hij heeft een schat van een moeder die ons de hele tijd kadootjes geeft :) Hier zeggen ze echt “Thank you for helping us Pilipinos!” als je vertelt dat je vrijwilligerswerk doet.Vorig weekend zijn we met hen en de auto naar Laguna gegaan (iets onder Manila), de streek waar Joyce vandaan komt, bekend om zijn warmwaterbronnen, door de vulkaan. Het duurde uren voor we er waren, omdat het zo druk was, waardoor we bijna de dansvoorstelling van haar zusje miste. We hadden geen idee waar we naartoe gingen, maar het bleken verschillende sociëteiten van de universiteit te zijn die tegen elkaar streden voor de titel dansgroep van het jaar o.i.d. Ik ben nog doof van Joyce die naast me aan het schreeuwen was. Ook werd er de Mr. en Miss verkiezing gehouden, dat werkte behoorlijk op onze lachspieren. s' Nachts sliepen we in het kleinste éénkamerhuisje dat ik ooit heb gezien. We hadden nog mooie gesprekken over trouwen (Zijn wij nog niet getrouwd?) en over Canada. Misschien gaan ze daarnaartoe voor werk. Heel veel Filipijnen werken in bijvoorbeeld China of Dubai. De moeder van Joyce sliep op een miniebankje, haar broertje op de grond, de andere zusjes moesten ergens anders slapen. Wij sliepen met z'n allen in dezelfde kamer in 2 stapelbedden. Om 7 uur begon mama met kip bakken in dezelfde kamer. De hele buurt wilde ons wel even bekijken toen we de deur uitkwamen en wat foto's wilden maken, ze hadden Americano's in huis!
Twee weken geleden is het ze dan toch gelukt: We zijn geript van al onze bankpassen. We werden erop gewezen dat onze tas openstond, kak...Nu geen betaalpassen meer, we lenen geld van Cha totdat onze passen hier arriveren. Ach, ze hebben gelukkig onze paspoorten niet!

Gisteravond zijn we samen met Cha gaan eten in het dorp. Bas en ik herinnerde ons nog een tentje dat er redelijk gezellig uitzag. Na 3 km lopen kwamen we aan en er zaten een aantal mensen. Ik vroeg of we ook wat konden eten en we werden naar binnengetrokken. Daar bleek dat de mensen stomdronken waren en er een verjaardag aan de gang was. We bestelden wat te eten en een dronken vrouw met een dik rood hoofd en een moedervlek vol met lange haren op hang wang kon niet van Bas afblijven. Bas heeft gevraagd of de eigenaar die met ons aan het kletsen was de vrouw ergens anders neer kon zetten en zo werd ze verplaatst naar de groep mensen die steeds groter werd, allemaal ons aan het aanstaren en toe- of uitlachen, we voelden ons heel welkom...

Filipijns is trouwens een leuke taal. Ze gebruiken heel veel aaaa's. Volgende week gaan we naar de Taal vulcano, maar je spreekt uit Ta-aal vulcano. Of Naaalala kita spreek je uit als Na-a-a-la-la kita (remember me).
En dit is een heus gesprek: “Ba ba ba ba po?” “Ba ba ba ba o po!” Vertaling: Gaat deze lift naar beneden? Ja deze lift gaat naar beneden!

Deze week gaan we onze 'farewell' party regelen: Pasta met eigengemaakte pesto van Malunggay leaves klaarmaken (“But what about the rice, we do eat rice with it, right?”), non-alcoholic cocktail wedstrijdje en filmavondje in the chapel. De volgende dag als we afscheid nemen gaat onze Barista Bas voor iedereen een cappuccino maken!

De laatste 3 weken gaan we weer op pad om meer van de mooie Filipijnen te zien, want het is een prachtig land. De mensen zijn zo lief, alleen jammer van het eten, want voor het eten hoef je dan weer niet naar de Filipijnen :) De laatste week zitten we in Bangkok. Over een maand weer thuis! Al hebben we nog geen idee waar thuis is! Mochten jullie een (tijdelijk) huise weten, in Grunn of in de buurt van Haarlem/A'dam denk aan ons! We hebben heeeel veel zin om jullie weer te zien! En bas is nu officieel BARISTA!

Heel veel liefs uit het schimmelende Doña Remedios Trinidad!
Dit keer maar een paar foto's, we zitten aan ons limiet :(
Myrthe & Bas