De Filipijnen

Lieve familie en vrienden,

Ondertussen zitten we alweer sinds 21 juni in de Filipijnen. Als jullie nog geen vakantieplannen hebben voor nu of volgend jaar: It's more fun in the Philippines!

Filipijnen
Filipijnen is alweer het laatste land dat we aandoen...Vandaag 184 dagen, 6 maanden van huis! Samen met harry en Ytie vlogen we van Denpasar (Bali) naar Singapore waar we 8 uur moesten wachten. Changi Airport pretendeert het meest luxe vliegveld ter wereld te zijn en dat was het ook: chique winkels, een paar verdiepingen met eetgelegenheden, gamehal, bioscoop en het was zo groot dat je er met skytrains van terminal naar terminal kon! Van hieruit vlogen we naar Cebu, een eiland ongeveer in het midden van de Filipijnen. In het vliegtuig kwamen we erachter dat we in precies hetzelfde vliegtuig en op precies dezelfde plekken zaten als de eerste vlucht vanuit Denpasar. We zagen het aan de niet opgeruimde snoeppapiertjes van ons :) Zat alleen een aantal uren tussen!

Wat een ander land dan Bali, met al zijn offertjes, tempeltjes, beeldjes en de geur van wierrook. Filipijnen is een enorm land, ruim 7 maal groter dan Nederland en bestaat uit 7107 (!) eilanden. Reizen door de Filipijnen kost dan ook veel tijd. Het wordt ons afgeraden om naar het zuiden te reizen, waar men nog wel eens een toerist wil kidnappen in ruil voor losgeld. De hoofdstad Manila is de op 10 na dichtsbevolkte metropool van de wereld! Het is een ENORM drukke stad, vol jeepneys, zwervers en kleine kinderen. Een Jeepney is het meest populaire vervoersmiddel in de Filipijnen. Het zijn omgebouwde jeeps die de Amerikanen na de Tweede Wereldoorlog hebben achtergelaten. Ze zijn helemaal volgeschilderd en je zit erin als sardientjes in blik. Ze produceren een enorme zwarte roetwolk en een geluid waar menig puber jaloers op is. Ze zouden dit graag uit hun scootertje horen komen (of is dit een typisch Coevordens fenomeen?). Je moet 'Bayat po' roepen als je wilt betalen (het geld geef je via de andere pasagiers door aan de chauffeur en zo krijg je het ook weer terug) en 'Para po' als je eruit wilt (je kan werkelijk overal stoppen). In de Filipijnen spreekt men 'Tagalog', gemengd met Engels (Tanglish). Zo krijg je soms flarden van gesprekken mee. De meeste mensen kunnen redelijk Engels en ze spreken met een Amerikaans accent (een beetje met een rollende rrrr).
Hier in de Filipijnen kennen ze twee seizoenen. Van december tot en met mei is het droge seizoen en van juni tot en met november is het regenseizoen en tevens het typfoonseizoen. En laten we daar nou net middenin zitten. Bijna elke dag komt de regen met bakken uit de lucht, maar dan wel met 30 graden. 's Avonds dragen we tegenwoordig zelfs een trui. Sinds vandaag is het even droog: de laatste 2 dagen hadden we veel last van tyfoon 'Labuyo' die hier in de buurt raasde. De kracht was gemiddeld, de scholen waren dicht, 2 doden en 44 vermisten.
De Filipijnen is tot nu toe ook het meeste lastige land om in te reizen. Er zijn wel boeken en websites over de Filipijnen, maar geen info over slaapplekken en reisinformatie. Maar de mensen zijn heel vriendelijk en helpen je graag. We zien ook weinig toeristen. Daardoor vallen wij des te meer op. Zodra ze ons zien schreeuwen ze meteen: Hey Joe! Of Hey man, what's your name? (wij zijn hier Americano's) Ze rennen zo een stuk met je mee of wijzen en staren naar je. Ook willen ze je graag even aanraken. Vooral moeders met babies of zwangere vrouwen die denken dat ze door jou aan te raken een blank kind krijgen, jaja...Afrikanen vallen hier niet in de smaak, blank is de mode...Alle lichaamsverzorgingsproducten zijn hier met 'whitening', zelfs deodorant, wie wil nou geen witte oksels :)

Cebu
Onze eerste stop was de stad Cebu (tevend de naam van het eiland). De eerste indrukken van de Filipijnen waren: Lekker warm, superbeleefde mensen (Good afternoon mam/sir!), erg katholiek, veel Spaanse invloeden te herkennen in de gebouwen en naambordjes en veel fastfoodketens. Na al die andere Aziatische landen deed dit meer Zuid Amerikaans aan. En...geen scooters! We konden niet eens eentje huren in Cebu, nou moe...De stad Cebu is niet zo bijzonder, vooral veel smog (de gemiddelde leeftijdsverwachting Filipijnen is...70 jaar en ik denk dat onze leeftijdsverwachting na een paar bezoeken aan Manila ook wel wat jaartjes naar beneden kan). We sliepen in een ienieminie klein, maar schoon kamertje. Aan de overkant werd elke dag flink geBBQd. Omdat Harry, Ytie en Bas zo'n zin hadden in Bbqen gingen we daar zitten in de kelder, ik met m'n eigen meegenomen instand noodles. Het werd netjes voor mij klaargemaakt en ook mochten we onze eigen meegenomen biertjes (we kwamen met van de winkel) ter plekke opdrinken. Hij wenste mij smakelijk eten en vroeg daarna of de rest misschien ook iets wilde bestellen of dat dit het was. Hoe gastvrij kun je zijn?! Ze bestelden vlees dat er 'vertrouwd' uitzag en sloegen de kippedarmpjes op stokjes en de chocolate meat (bloedworst) over. Daar zaten we dan, in een kleine kelder, op plastic stoelen, een kat op schoot, een kakkerlak aan het plafond, keiharde muziek en ons eigen eten :) De eigenaar Moushi is een fantastische kerel die ons voor de laatste ochtend uitnodigde om te komen ontbijten. Hij had de tafel gedekt en speciaal voor mij kippeworstjes gekocht :( Hier in de Filipijnen is het bijna niet mogelijk om vegetarisch te eten. Als je iets vegetarisch wilt eten moet je echt alle soorten vlees opnoemen en vragen of het erin zit, anders weet je bijna zeker dat er'iets' op een of andere manier wel in zit.

Het contrast tussen arm en rijk was in Cebu meteen heel duidelijk te zien. Buiten hangen er de hele dag kinderen aan je arm, bedelen om geld en zie je overal zwervers op straat liggen, terwijl we er ook in een winkelcentrum hebben rondgelopen, zo groot en chique vind je ze niet in Nederland. Met overal fastfoodketens en om de 50 meter een Starbucks, ik kan ze niet meer zien. Na een paar daagjes Cebu was het tijd om het eiland verder te bekijken. Op een zondag zijn we lekker naar het eiland Lapu Lapu gegaan en we waren niet alleen: Hele families inclusief eigen speenvarken waren hier voor een relaxt dagje aan het water!

Malapascua
Na Cebu zijn we in een bus met 'Superman de buschauffeur' (weer een die over de weg vloog) naar het noorden gegaan waar we met de boot naar een prachtig eiland zijn gebracht: Malapascua. Met het witste strand dat wij ooit hebben gezien en in het water weer hele nieuwe diersoorten ontdekt. Ze eten hier zeeëgels, die lepelen ze lekker leeg :) Hier kun je prachtig duiken (nog steeds niet gedaan), snorkelen en ehhh chillen. De prachtigste zonsondergangen gezien en geslapen in een heel minimaal hokje met kakkerlakken. Harry en Ytie sliepen bij het strand, wij tien minuten lopen in een klein primitief dorpje. Overal hanen aan een touwtje met een stok, waar ze 's nachts op stok gaan. Hanen zie je werkelijk overal: op straat, bij de bushalte, in de jeepney op schoot...Hanengevechten is de nationale sport hier, vaak gecombineerd met gokken. In een arena vechten ze met een scherp mes aan hun poot tot de ene haan dood is en winnaar halfdood. We zijn wel uitgenodigd om te komen kijken, maar tot nu toe is het er nog niet van gekomen :)
Op dit eiland struikelde ik in het donker over een puppie die meer dood dan levend was. Om hem heen zaten mensen kleren te wassen en vuurtje te stoken. We hebben snel een blik Spam gekocht en die aan het hondje gegeven, terwijl ik zooooo hard moest huilen. Hij was zo verzwakt dat hij bijna niet meer kon lopen, maar z'n staartje kwispelde wel even. Zulke dingen wennen voor mij echt nooit. Daarna heb ik die route niet meer gelopen, ik wilde hem niet meer tegenkomen. Je moet je voorstellen dat waar je ook kijkt er honden zijn, zo enorm veel. En de mensen hebben zelf al zo weinig, voor hun is het gewoon een hond, misschien was ie wel ziek, ik kon er daar ook niks mee (nee mama, hij kon ook niet mee naar huis).
Met de bus en boot gingen we de volgende dag weer terug naar Cebu, van waaruit we vlogen naar Puerto Princesa, een paar eilanden naar links. We sliepen in een guesthouse met een prachtig uitzicht over de haven: Krotjes, honden en spelende kinderen. Hier zag ik weer een schrijnend geval die ik mijn loempia heb gegeven, terwijl ik weer heel hard moest janken. Het was niet mijn week :(

Op Palawan was het mogelijk om een scooter te huren en zo ging onze tocht richting Iwahig, naar de gevangenis! Het is een gevangenis zonder muren, dat wilden we wel eens zien! Eenmaal bij de gevangenis stond er een heel groot bord met: Welcome to Prison and penalfarm! We werden door een gevangene hartelijk welkom geheten en we konden zo door op de scooter, geen notatie, niks...De omgeving is echt prachtig, zo groen! Op het land waren wat gevangenen aan het werk. Ze zijn geheel zelfvoorzienend. Ietsje verderop zaten wat mannen met nog een paar losse tanden aan de kant van de weg met een enorm mes: Of we een kokosnoot wilden...Uhhh zo'n gevangene met zo'n groot mes?? We durfden geen nee te zeggen :) We probeerden met ze te praten maar ze spraken geen Engels. In de verte zag je een grote barak met op het dak: Minimal security. Nog steeds snapten we er niks van. Mogen de gevangenen hier nou vrij rondlopen? Waarom ontsnapt er niemand? We kwamen aan op wat leek een dorpskern. In het midden van een plein stond een groot standbeeld van Rizal (de volksheld), een groot basketbalveld, een kerk, wat office gebouwen en een gebouw wat zo uit een wild western film leek te komen en wat dienst deed als souvernir shop. Binnen werden we welkom geheten door gevangenen een een paar jongens sprongen op om voor ons te gaan....dansen! Ze dansten op een boyband liedje. We moesten ons best doen om niet in de lach te schieten: Hele stoere jongens vol tattoos die grote misdaden hebben gepleegd die voor ons op een ultragay liedje een dansje deden...Voor de gein even hier kijken: http://www.youtube.com/watch?v=hMnk7lh9M3o. Deze jongens wilden we graag in Cebu bekijken, maar dat was niet mogelijk. Het was een heeeeeeel slecht aftreksel hiervan.
Hierna konden we uitgebreid met de gevangenen praten en kocht ik nog wat zelfgemaakte bakbananen van een man die me steeds iets te vriendelijk aankeek (ik maakte er maar geen opmerking over, de beste man heeft 22 jaar celstraf gekregen). De meesten zitten er al heel lang en zelf vinden ze het helemaal niks in de open gevangenis: Toen ze nog in de gevangenis in Manila zaten kregen ze tenminste nog wat familie op bezoek, nu helemaal niemand (voor Filipijnen veel te duur om te reizen). Volgens hen leek het allemaal maar zo vrij, maar ze mochten bijvoorbeeld de souvenir shop niet uit...Ach jee...
Als je de link hieronder bekijkt wordt het allemaal wat duidelijker!
http://www.vice.com/nl/read/uit-een-gevangenis-zonder-muren-hoef-je-niet-te-ontsnappen
Bij de uitgang kochten we nog wat zelfgemaakte sleutelhangers: Hakbijlen, sabels en knuppels met daarop Palawan :) Als dat geen mooi souvenier is...

El Nido
Helemaal bovenin Palawan ligt El Nido. De reis naar El Nido was prachtig, langs de kust en schitterende natuur. Door het tyfoonseizoen hebben we twee hele natte dagen gehad. Gelukkig was het op mijn verjaardag van de een op de andere dag stralend mooi weer en zijn we tijdens de mooiste snorkeltocht ooit gruwelijk verbrand :) Wat weer een paradijs! Omdat ze mijn naam niet konden uitspreken stond er op de balonnen die aan de boot hingen 'Happy birthday Milton'.

Manila
Met de bus weer terug naar Puerto Princesa, vliegend naar Manila. We hebben werkelijk niemand tijdens deze reis gesproken die een goed woord overhad voor Manila. Toen we aankwamen had onze knorrige taxichauffeur ook geen idee waar ons guesthouse was (we vonden een flyer op het vliegveld en hebben zo wat gereserveerd), maar na wat assistentie bracht hij ons naar een hele donkere steeg...Ahhhh...Wilden we hier uitstappen?? Ons guesthouse bleek echt fantastisch te zijn en zo schoon! De volgende dag was onze missie om naar het kantoor van WAP te komen, de stichting waarvoor we vrijwilligerswerk doen. Toen bleek hoe groot Manila was! Om een wijk verder te komen waren we 2 uur onderweg! We zaten eigenlijk in een prima buurt (wel een achteraf straatje dan, waar de mensen op straat sliepen), vol grote malls en chique winkels. Je zou bijna niet geloven dat het hier zo gevaarlijk is en dat minstens 50 % in een sloppenwijk in Manila woont. Als je in een mall binnenkomt wordt je tas door de beveiligers gecontroleerd met een soort van toverstafje (eigenlijk een drumstokje, maar ze zwaaien er zo lief mee en ze kijken amper en groeten alsof je een celebrity bent) Voor elke bank staat een beveiliger met een machinegeweer. We zijn vaak gewaarschuwd voor de gevaren van Manila: Veel geweldadige roofovervallen & dreiging van terroristische aanslagen. Je hebt net als in elke grote stad wijken waar je je gewoon niet moet vertonen, helemaal niet als blanke. Ze hebben hier echt nog gangs en in sommige gangs vallen 4 doden per week! We lopen in onze oude kleren, hebben geen dure dingen om als horloges en kettingen en hebben weinig geld op zak.

Samen met Bas hebben we de Philippine Coffee Academy in Manila bezocht. Het cursusaanbod zag er goed uit en ze hadden inderdaad heerlijke koffie (Ja de interesse voor koffie van Bas gaat nu serieuse vormen aannemen!). Bas komt als Barista naar huis! Volgende dag hebben we een introductiecursus gehad bij WAP, over de gewoonten en gebruiken van de Filipijnen: Karaoke is vermaak nr 1. Als je bij een feestje bent is het heel normaal om daarna je eigen meegenomen bakje te vullen met eten wat je mee naar huis wilt nemen. Als je bij iemand langs gaat hoor je altijd iets te eten voor de gastvrouw mee te nemen, ook al zegt ze dat het niet nodig is. Kadootjes pak je niet uit, maar je onthoudt van wie het komt: zo breng je niemand in verlegenheid als iemand anders een groter kado heeft meegenomen en weet jij voor de volgende keer in welke grootte jij moet denken voor een kado. Als een Filipijn 'ja' zegt, kijk em dan eens goed aan of ie ook 'ja' bedoelt. Maar ook: de richting aanwijzen doe je door je lippen de goede kant op te tuiten (wij denken steeds dat ze een kus willen). Als je iets niet snapt, laat je je mond open vallen. Bedenk ook: als je al het eten opeet wat er op tafel staat, bestaat er een kans dat je het eten voor het gezin van een hele week opeet (zo gastvrij zijn ze).
Via WAP konden Bas en ik in een kamer slapen dat WAP huurt voor de vrijwilligers. Harry en Ytie sliepen iets luxer in een hotel verderop, way out of our budget :) Wij sliepen in the Teachers Village in een kamertje zonder douche en stromende wc, maar wel met lekkere pizza's om de hoek! Voor de rest is het eten hier niet bijzonder. Zo lekker als we in Indonesië aten, in Manila overheersen de fastfoodketens. Eten op straat kan heerlijk zijn, maar hier is de specialiteit is Balut: een ei met daarin een kippe-embryo dat je hoort op te slurpen met azijn, alles is hier met azijn! Ook is het gefrituurde eendagskuiken favoriet. Wij houden het op wat gefrituurde eitjes in deeg, pudding van rijst en een verse kokosnoot.

Manila is smerig. De stad heeft 13 miljoen(!) inwoners. Hier rijden auto's rond die je soms amper nog kan zien door de zwarte roetwolk die ze produceren. Na een dagje Manila is je gezicht zwart van de smog. Toch vind ik het steeds leuker om Manila weer op te zoeken (we zitten nu 2 uur van Manila af). We weten precies waar we heen moeten en dan kun je prima een weekendje in Manila vertoeven.

Smokey mountain tour (http://www.worldactivity.ph/fair-travel/smokey-mountain-tours)
Het meest indrukwekkende wat we in de Filipijnen hebben gedaan is toch wel de Smokey Mountain Tour. De organisatie waar wij nu voor werken heeft dit opgezet. Je gaat onder leiding van een gids mee naar een van de sloppen van Manila. Onze gids Nympha komt zelf ook uit een sloppenwijk en wordt nu opgeleid om ons, toeristen, een andere kant van Manila te laten zien. Je gaat er met max 6 personen naartoe en het is verboden om foto's te maken uit respect voor de bewoners. Dus niet met busladingen vol. Ook gaat al het geld dat we betalen voor de tour direct naar de sloppen toe. Ons gevoel over de tour was een beetje dubbel, maar ook wij wilden deze andere kant van Manila wel eens ervaren. Helemaal omdat we hier ook gaan werken. Men schat dat minstens 50 % van alle mensen in Manila in een sloppenwijk woont. Een wijk krijgt de stempel sloppenwijk als er geen elektriciteit en stromend water is. De heenweg was al een avontuur op zich. Met z'n 6en op een tricycle (brommer met overdekte zijspan), het arme brommertje kwam amper vooruit! Onderweg naar de barangay (= een communitie) werden de straten steeds armoediger. Barangay 105 is een van de meest drukke en armste communities in Manila. Daar kwamen we hoor, met enorme kamplaarzen aan en met een mondkapje voor. Die mensen daar liepen op blote voeten tot de knieën in de modder en een zwart gezicht van de roet. Wat we daar aantroffen: Mensen leven op de vuilnisbelt. Het heet Smokey Mountain, omdat het afval spontaan begint te smeulen, vandaar de rookpluimen. Het was er zo vies met daartussen veel honden, katten en kinderen. Het stonk er vreselijk en overal zag je mensen tussen het vuilnis graaien, sorteren op plastic en koper. Iets verderop kwamen de zwarte rookwolken. Ze maken hier hun eigen houtskool. Nu was het mondkapje echt nodig! Overal zag je roetzwarte kindjes spelen. Ook zwommen ze in water waar ik weet niet wat voor gore troep in dreef. Huisjes/krotten zijn hier rond de 10000 Pesos, zo'n 170 euro, een bedrag dat wij hier wekelijks uit de pin trekken...Wat deze tour fantastisch maakte waren de mensen zelf. Nympha vertelde veel over de barangay en we mochten even binnen kijken in hun simpele leven. Ze waren nieuwsgierig en ik kreeg zelfs koffie aangeboden (denk dat ik dood zou neervalen als ik een slok had genomen). In 2014 wordt het gesloten: de mensen krijgen nu een nieuw huis op een schonere plek.
Kijk hier maar eens naar: https://www.youtube.com/watch?v=8752pK_NQQY
s' Middags bezochten we met z'n vieren Chinatown. Grote markten, grootste mall van Azië, met voornamelijk veel goedkope rommel. Wat je ook zoekt, je vindt het hier. We werden door iedereen gewaarschuwd om op onze spullen te letten, doen we eigenlijk de hele reis al. Waar we ook heenliepen, om ons heen schreeuwende mensen. “Oh my god, you are so handsome! Hadden ze het nou tegen Bas of tegen mij? Ik schat dat de helft van de Filipijnse mannen in vrouwenkleding rondloopt en gay is. Ik snap nog steeds niet hoe dat strookt met het strenggelovige katholicisme hier.
Ook hebben we de Chinese begraafplaats bezocht. Dit is echt waanzin. Chinezen geloven in voorouderverering en de rijke Chinezen bouwen VILLA'S voor de doden, compleet met ingebouwde wc voor de nabestaanden en verdiepingen waar men eventueel kan slapen. Zelfs als je dood bent moet je nog laten zien dat je meer geld hebt dan de buurman. Elke villa heeft een andere bouwstijl. Sommige zijn zelfs replica's van een kerk. Het is net een doolhof, rijen en rijen, gang na gang. Gelukkig hadden we een gids, die ook fantastisch kon vertellen. Het meest schrijnende is toch wel dat, als je voor deze villa's staat, je de spelende kindjes uit de naastgelegen sloppenwijk kan horen, die hebben helemaal geen huis...

En...23 oktober komen we naar huis!!! Jaaaaah! Volgende keer zullen we vertellen over ons vrijwillgerswerk. En veel van de foto's zijn gemaakt door Harry!
Tot snel liefjes!