Indonesie!

Dank jullie voor alle lieve felicitaties! Mijn 31ste verjaardag vieren in de Filipijnen op het mooie eiland Palawan zal ik niet snel vergeten :) En Fardau, gefeliciteerd! Wat fantastisch nieuws! We zijn heel blij voor jullie!

Ondertussen zitten we alweer op onze laatste bestemming: de Filipijnen. Terwijl ik dit schrijf op een zaterdagavond schalmt de karaoke in de verte: De favoriete hobby van elke Filipino :) En zooooo hard en vals! (maar je mag hier nooit om lachen, das dan weer onbeleefd...Mooi, misschien waag ik me er nu ook een x aan) Ons verhaal gaat verder in...Indonesië.

Surabaya
Vanaf Bangkok vlogen we naar Java, een eiland van Indonesie. Tegen 12u 's nachts kwamen we aan op het vliegveld van Surabaya, een stad op Java. Hier vielen meteen 2 dingen op: Een boel moslims en weinig toeristen, heerlijk!
Onze taxichauffeur wist wel waar onze homestay was en na een aantal rondjes te hebben gereden kwamen we midden in de nacht dan toch echt op de plaats van bestemming! Het is een bijzonder huis waar we slapen. Stel je voor dat je in een betegelde woonkamer woont, waar een grote tv staat en een geimproviseerde keuken en dat er elke dag vreemden op de 'gezellige' klapstoelen in je woonkamer zitten :) Onze gastvrouw deelt Bas z'n passie voor koffie en samen staan ze zelfs midden in de nacht koffiebonen te roosteren in de wok :) Ook kweekt ze reuze oesterzwammen, zo groot als haar hoofd! De volgende avond gingen we op de scooter op weg naar het centrum. Op de kaart moesten we naar rechts, maar dat bleek voor ons een onmogelijke opgave: Ze rijden hier aan de linkerkant en levensgevaarlijk, Er was gewoon geen gat naar de overkant! We besloten maar met het verkeer mee te gaan en kwamen uit bij een soort mall waar een event aan de gang was en we werden als sterren onthaald :) Er kwamen steeds meer jongelui om ons heen staan en ze vroegen ons vanalles en maakten onafgebroken foto's...een vreemde gewaarwording...In deze mall ook voor t eerst kennis gemaakt met het Indonesische eten: Gado Gado en Roti'O (soort koffiebroodje), wauw! Yudi, de jongen die het event hostte, stelde voor om ons de volgende dag een rondleiding door Surabaya te geven. Omdat t de volgende dag alleen maar regende werden we op de afgesproken tijd opgehaald door hem in een auto met chauffeur! Huh? Zo hebben we de stad verkend: af en toe ff uitstappen en wat lekkers halen. Surabaya is een drukke stad, veel uitlaatgassen, grauwe gebouwen, tot zo ver niets nieuws in Azië. Wat wel opvalt zijn de vele moskees, het geklaag uit de speakers en...super veel mooie graffiti! Nederlanders hebben hier hun sporen nagelaten. Je ziet gebouwen in Nederlandse stijl (groot hotel met ouderwetse poffertjeskraam, tabaksmuseum). Je ziet op straat veel Nederlandse woorden als wastafel, notaris, handdoek, gratis, knalpot, sigaret.
Aan t einde van de dag vertelde Yudi dat hij van 5 tot  8 aan t werk moest, als DJ! Of wij t leuk vonden om mee te gaan naar de studio...en zo kwam het dat we ineens te gast waren in zijn programma! Samen met zijn vrouwelijke collega vroegen ze ons in de uitzending van alles over Nederland & backpacken. We hebben een leuke tijd gehad in deze verder grauwe stad.

Bromo Mountain 
Met de Bemo (een busje dat in Nederland in ieder geval niet meer de weg op mag...) zijn we met al onze bagage naar de busterminal gebracht. We moesten extra betalen, want ipv die dikke tassen konden er anders makkelijk wat kleine Javanen bij :) De Bemo is gemaakt voor Aziaten, wij moeten onszelf dubbel vouwen, eigenlijk in elke bus...(en als je denkt dat er niet meer in past, klappen er zo in het gangpad nog een aantal klapstoeltjes uit, das pas vol...) Om naar de Bromo Mountain te komen moesten we een klein busje regelen, die pas ging als hij...vol zat. Een ander stel zat al 2 uur te wachten. De prijs werd ineens verdriedubbeld en Mitti werd chagrijnig...Vieze geldwolven komen we steeds tegen, bah. Toen ik boos weg wilde gaan, brulde een opa dat het een grapje was en voor een klein beetje extra geld konden we wel ineens die kant op! Eenmaal aan de voet van de vulkaan kwamen we aan in een dorpje en het was koud daarboven! We kozen de goedkoopste (voor ons vet veel geld, maar als toerist kun je daar nergens anders terecht en dat weten ze...), tevens smerigste en schimmeligste kamer uit die er was, zonder douche...Het was maar voor een paar uurtjes, want 's nachts zouden we met z'n tweeën om 3 uur beginnen met lopen naar de top! Gewapend met een zaklantaarn, sjaal en Nasi als ontbijt liepen we 2 uur lang via een paadje naar boven. De zon kwam langzaam op en het was een prachtige tocht. We grapten nog: Hoe mooi zou t zijn om straks samen boven te zitten, onze nasi te eten terwijl we genieten van de zonsopkomst en kijken naar de vulkaan waar rookpluimpjes uit komen. Net voordat we bij de top kwamen eindigde ons 'off the road paadje' in een...asfaltweg! Met langs de kant, serieus, minstens 100 jeeps volgepropt met toeristen! Ahhhh!!! Ik haat ze! Toen we de laatste 100m werden belaagd door scooterrijders die ons voor 10 dollar wel naar de top wilden brengen moest ik me inhouden om ze niet aan te vliegen...Eenmaal boven was de zonsopkomst moeilijk te zien, overal stond t vol. Toen de grootste groepen weer weg waren zagen we de prachtige vulkaan en dat vreemde maanlandschap! De weg terug was weer fantastisch en de nasi was een etage lager, gezellig met z'n tweetjes, ook heerlijk :) Eenmaal beneden konden we direct met een bus mee naar Denpasar, dat werd een bijzonder avontuur...

Denpasar-sanur
Onze buschauffeur dacht Superman te zijn. De bus kwam een paar keer in de greppel terecht, waardoor de bus gevaarlijk heen en weer slingerde en wij het uitgilden. Ook vond Superman het fantastisch om in bochten in te halen, liefst nog wat extra bijgassen en flink toeterend. Toen t donker werd keken we maar gewoon niet meer mee. Bas raakte in gesprek met een rustige jongen die vertelde dat we wel met hem het laatste stuk mee konden in een ander busje. Kostte niet zoveel extra. Bij een tankstation zei hij dat we moesten overstappen: Op deze splitsing was het nog 2 uur naar Kuta (waar we heen wilden) en 2 uur naar Denpasar (de eindbestemming en hoofdstad van Bali), dus we konden zo een boel tijd besparen! Voor de zekerheid vroegen we het aan de buschauffeur, die echter vertelde dat Denpasar nog 10 minuten rijden was! Nu werd het een vreemd verhaal. Blijkbaar duurde het de jongen te lang, hij was nergens meer te vinden...We zijn heel blij wat we niet bij hem en zijn vrienden zijn ingestapt! Misschien waren we wel beroofd o.i.d. Na 12 uur in de bus, 20km voor Denpasar moesten we ineens uitstappen: 'We waren er'...Vanaf hier vertelden de mensen bij de bus terminal ons dat we een extreem dure taxi verder moesten nemen. Gelukkig waren we met een aantal andere toeristen en die vertikten het om uit de bus te gaan. Zelfs de politie werkte aan deze scam mee. Als je vroeg: Waar zijn we? Was het antwoord:  Waar moet je zijn?! Oftewel, waar je ook wilde zijn, je was er! Omdat een aantal toeristen vertikten om uit te stappen en boos werden, werden we na een half uur gezeur toch naar Depasar gebracht met de bus :) Daar bij de terminal kregen we alsnog te maken met een griezel van een taxichauffeur die uiteindelijk meer geld vroeg omdat hijzelf de weg niet wist! Het desbetreffende hotel zat vol (we gingen met een stelletje mee) en zo stonden we om 12 u 's nachts met de backpack op straat, kapot...Er was alleen nog een veel te duur hotel met ligplekken van de vorige bezoeker: Bali had een slechte start...

Seminyak
We hadden afgesproken om Yudi de DJ weer te zien! Die gaf zichzelf een 'break' op Bali.
Als je van surfen houdt MOET je naar Kuta! (Seminyak ligt ertegenaan) De golven zorgen ervoor dat je alleen als een walrus kan aanspoelen, wat een kracht! Kuta is ook: shopping malls met prachtige winkels, chique boutiques en 'zien en gezien' worden (wij vallen op door onze gaten in de kleren, gheghe...) We zaten op Yudi te wachten in een tent genaamd Potatohead (Paris Hilton was er vorig jaar) en we werden vriendelijk verwijderd uit de stoelen: of we wel op de lijst stonden...uhhhh....(ook worden daar alle auto's op bommen onderzocht na de bomaanslagen in 2002 en 2005). De eerste dagen lekker gezwommen en scootertje gehuurd, Bali is prachtig: overal vriendelijke mensen, tempeltjes, offertjes en de geur van wierook.

Het moment waar we zo lang op hebben gewacht was daar: Oom Bob opzoeken in Candidasa! Bob is helemaal geen oom van mij, maar hij was de beste vriend van mijn opa. Samen zijn ze opgegroeid op Java, Indonesië. Dat het een hele bijzondere man is werd al duidelijk nadat we een aflevering van Memories met hem in de hoofdrol hadden gezien (Een prachtige ontroerende aflevering! Echt de moeite waard! http://memories.kro.nl/seizoenen/voorjaar_2007/afleveringen/26-02-2007 ) (a.d.h.v. deze aflevering hebben al meer dan 500 mensen hem opgezocht!) Met de shuttlebus gingen we naar Candidasa, waar we de weg vroegen naar 'unkle' Bob: iedereen kent hem! 
Bob is heel oud (87 jaar en 11(!) beroertes overleefd, waardoor hij erg moeilijk loopt...), erg lief, spiritueel ingesteld en vol verhalen, al valt hij wel vaak wat in herhaling :) Het was in het begin een beetje wennen. Bob is een emotionele man, binnen 10 minuten zat hij al te snotteren. Hij vertelde zijn verhaal: Hij geeft 80% van zijn pensioen aan de mensen in het dorp (als hem zelf iets overkomt heeft hij helemaal geen geld). Hij heeft veel meegemaakt: 3x getrouwd, is gezagsvoerder geweest op een schip, heeft de oorlog maar net overleefd en heeft nu als missie om al zijn gezinnen (40 personen in totaal) te helpen waar hij kan. De mensen uit de buurt komen bij Bob vaak voor hulp (spiritueel) en extra financiele steun en wij vragen ons af in hoeverre de mensen eerlijk tegen hem zijn. Hij vertelde ons wel eens een verhaal en wij hoorde van de persoon in kwestie soms iets heel anders. Dan ging het bijvoorbeeld om he;e andere bedragen. Zo'n oude man handelt in goed vertrouwen, of zal zijn geheugen hem af en toe een beetje in de steek laten?? We mochten bij hem in zijn kleine huisje slapen. Bob woont sinds een jaar op het terrein van Wayan, nadat hij door 2 rijke Nederlanders is weggekocht uit zijn mooie bungalo aan het strand. Wayan is een schat van een vrouw die heel wat heeft meegemaakt en die Bob financieel altijd (en nog steeds) heeft gesteund. Haar hele gezin (stuk of 7 kinderen en aanhang) woont hier. Iedereen heet hier trouwens Wayan (de eerstgeborene), Made (nr 2), Nyoman (3) of Ketut (4), ongeacht jongen of meisje. Daarna beginnen ze opnieuw te tellen: Nr 5 heet dan weer Wayan, nr 6 Made enz...Best verwarrend :) Zo'n oude man als Bob gaat ook heel vroeg naar bed, dus lagen wij ook elke avond om half 9 plat :) Hij had zo'n zin in hutspot, dus hebben Bas en ik dat met veel liefde voor hem klaargemaakt, dan wel vegetarisch en zonder ui :) Hier in Candidasa heeft Bas lekker gesurfd en na 6 nachten bij Bob zijn we naar een eiland van Lombok gegaan: het paradijs Gili Air! 

Gili Air
Vanaf Padang Bai (7 km van oom Bob) kun je met de fastboat naar een van de 3 eilandjes die bij Lombok horen: een party eiland, een honeymoon eiland en een Chill eiland, wij gingen voor het laatste, Gili Air! Paradijs op aarde! Hier hebben we niks anders gedaan dan naar de zee kijken, Indonesisch eten (Urap Urap en Toempie Toempie, beide gemaakt van kokospulp), snorkelen en geen toeristen. Na ons spannende avontuur in Cambodja probeerden we het hier weer: 4 meter voor de kust zag je prachtig koraal, de mooiste gekleurde vissen en een schildpad van wel 1 meter doorsnee! En dat zo dichtbij, je kon er gewoon naast zwemmen!

Aankomst Harry en Ytie
Omdat Harry en Ytie de volgende dag zouden aankomen op Bali zijn we teruggegaan naar oom Bob. We werden door de hele familie van Wayan weer hartelijk ontvangen en het voelde nu al een stuk vertrouwder. Toen we aankwamen bij Bob stond hij op het punt om naar de dokter te gaan: hij zat middenin zijn beroerte! We schrokken ons rot! Wayan hing met hem mee naar de dokter en wij bleven achter in zijn huisje. Gelukkig kwam hij na 2 uur thuis en hij leek al wat rustiger. Deze beroerte (nr 12) was niet zo heftig als de vorige...Als dat wel het geval zou zijn geweest was hij ook weer naar huis gekomen; want hij heeft geen geld om in het ziekenhuis te blijven, hij geeft immers alles weg...
Volgende ochtend met onze chauffeur Ketut (nr 4 dus, of 8...) naar het vliegveld! En daar waren ze hoor! Een glimlach van oor tot oor! Wat mooi om Harry & Ytie na 4 maanden hier te zien! We namen ze mee naar oom Bob waar we een verrassing hadden. Een zoon van Wayan, die in Zwitserland woont en met een Zwitserse getrouwd is (en dus voor hier rijk is) heeft op het erf bij Wayan een villa met zwembad laten bouwen. Zelf is bij er maar 1x per 2 jaar een paar weken en voor de rest van de tijd staat het...leeg! Het wordt elke dag netjes onderhouden door de andere broer en vrouw die ernaast wonen. Ze stelden zelf voor of we de villa niet wilden huren voor de ouders en dat was natuurlijk fantastisch! Dicht bij oom Bob en het geld ging naar deze familie. Ze wisten niet wat ze zagen en zeiden 3 dagen lang: Wat is dit fantastisch hè!!! :) Omdat we zoveel bij te kletsen hadden sliepen wij die dagen ook in de villa, nu kon oom Bob rustig gaan slapen om 20:00 uur! Maar het had nog een reden...De volgende ochtend werd er om 4 uur een varken geslacht, bijna onder ons slaapkamerraam, dat gekrijs wilde ik echt niet horen...De villa lag wat verderop, toch lag ik de hele nacht wakker: bij elk geluidje dacht ik een schreeuwend varken te horen...Het werd geofferd voor de nieuwe poort (ja een poort) die het terrein van Wayan nu mooi afsluit. Toen ik om 8 uur kwam helpen voor de ceremonie lagen de sateetjes al te roken :) Ook was ik nog ff getuige van het laten leeglopen van wat kippen en een eend, die nog op de grond fijn verder spartelden totdat ze op de BBQ lagen...De hele familie was in rep en roer: mannen waren aan het bakken en de vrouwen maakten manden vol met offers. Bas en ik werden neergezet tussen schalen met eten, voor ons leek het nogal chaotisch...Toen we net klaar waren met een bord eten werd er een groot kleed neergelegd waar we steeds met z'n achten aan moesten zitten: weer eten! En Harry & Ytie kwamen er ook net aan, dat was nog eens een 'local' ontbijt :) Voor de 'gate' werd een enorme tafel neergezet waar alle offers op kwamen te staan. Wij werden met een sarong aan op een krukje in de brandende zon neergezet. Ze waren op zoek naar de priester die de gate zou komen inwijden: blijkbaar had hij het druk! 
Toen de goede man er was ging hij een half uur lang met een belletje rinkelen, water sprenkelen en mantra' s zingen. Niet iedereen in de familie vond het even belangrijk: de dochter van Wayan ging ff lekker de was doen...Wij werden ook gezegend: stukken rijst op je voorhoofd, bloemetjes achter de oren en met water besprenkeld :) Na een paar heerlijke dagen bij Bob namen we afscheid: wij trakteerden op eten en dat aten we met de hele familie...met de handen :)

Ubud
Onze vaste taxichauffeur Ketut bracht ons vieren naar Ubud: het kunstenaarsstadje met overal apen! We hebben prachtige scootertochten gemaakt en Bas heeft een koffieplantage bezocht. Bali is echt fantastisch! 

Omdat we het zo naar onze zin hebben hier en we nu op een prachtige plek in de Filipijnen goed werk verrichten en de poesjes een fantastische oppas hebben, hebben we besloten wat langer blijven! In het najaar (nog geen exacte datum) komen we weer naar Nederland!

Al het liefs vanuit Doña Remedios Trinidad, Central Luzon, Philippines

Myrthe & Bas