Luang Prabang, Vang Vieng, Vientiane

Op dit moment zijn we al weer een tijdje onderweg vanaf het laatste verhaal dat we hebben geplaatst op waarbenjij.nu. We trakteren jullie op een extra lang verhaal (beide schrijven een deel), want we hebben behoorlijk wat te schrijven. We zijn weer herenigd met Bart en Hannke in Hanoi maar de avonturen die we hier meemaken lezen jullie een andere keer. Eerst een stukje terug op het moment dat we met kaarslicht zijn ontvangen in Pak Beng en Myrthe met tye-ribs (*tie-wraps) haar klamboe repareerde.


Luang Prabang
We zijn erg vroeg opgestaan om onze reis voort te zetten over de Mekong richting Luang Prabang. Terwijl we in de boot aan het wachten zijn horen we het trompetternd geluid van een olifant aan de andere kant van de rivier waar in trage pas twee olifanten met berijders over een bergpaadje zagen lopen. De rest van de boottrip was niet een groot verschil met de vorige dag we hadden meer beenruimte, was net zo fris, zitten nu achterin (veel lawaai door de open motor) en ontmoeten nieuwe leuke mensen. Rond de namiddag ariveerden we in Luang Prabang. Net als gister toen we aankwamen werden we opgewacht door een horde kindjes en mannen die onze backpacks wilden tillen en met smoothtalk ons hun hostel wilde inpraten. Zodra we een weg hebben gebaand door deze meute konden we wat rustiger ons orienteren en liepen op de gok een richting op waar we na het bekijken van een aantal hostels en het afwegen van de prijs bij een simpel maar leuke hostel uitkwamen waar Oet alles regelet maar de eindverantwoordelijke zijn moeder is.

De prijzen in Luang Prabang liggen wat hoger dan in Thailand dat is wel jammer maar 70.000 Kip (€7,-) voor een simpele double-room met eigen douche en toilet valt ergens ook wel wat mee en waar we in Thailand een heerlijke phad thai hadden voor 30 Bath (€0,75) betalen we hier voor een gerecht rond de €3,- a €4,-

In 1995 werd de hele stad toegevoegd aan de werelderfgoedlijst van UNESCO dus onze verwachtingen zijn hoog van deze stad. Maar nu de eerste dagen in de stad voorbij zijn valt het toch op dat het een behoorlijke touristische trekpleister is geworden. Ergens hoop je natuurlijk op een plek te belanden waar niet veel toeristen zijn en de mensen nog net als jaren geleden leven maar helaas is dit hier niet het geval. De mensen die hun geld verdienen met toerisme en de toeristen werken naar mijn idee in een neerwaartse humeurige spiraal. Omdat zoveel mensen hetzelfde aanbieden en hun Engels erg gebrekkig is, worden ze afgebekt door toeristen waar zij zelf ook weer minder leuk van worden.

Gelukkig leren we na nog wat meer dagen ook de leuke kant van Luang Prabang kennen.We hadden gehoord van een bar genaamd ‘Utopia’ en liepen hier op een dag toevallig langs (het was niet makkelijk te vinden). Utopia is een schitterende bar. Helemaal in de buitenlucht, enorm en heerlijk ingericht (zie fotos) Myrthe zag een affiche hangen waarop stond ‘Architect wanted ask Rob’. Rob en ik hadden een tijdje gepraat en we waren beide enthousiast over wat we voor elkaar konden betekenen. Ik zou hem de komende tijd helpen met het ontwerpen van een kookschool die hij aan de Mekong wil beginnen, Myrthe kon af toe helpen achter de bar en in ruil hiervoor konden we bij hem overnachten en vaak bij Utopia eten. Als reiziger met een budget is dit fantastische deal. De volgende dag zijn we naar de locatie gegaan en heeft hij me meer verteld over zijn ideeen.

We hebben afgesproken hem de komende twee weken zoveel mogelijk te helpen en in deze periode is Rob een goede vriend geworden. Hij heeft ons een aantal keer mee uit eten genomen en we hebben interessante gesprekken. Vaak gaan de gesprekken over zijn personeel en het enorme cultuurverschil waar hij maar niet aan kan wennen. Zijn personeel neemt van de een op de andere dag ontslag (in de tijd dat wij er waren 4 vrijwillig en 2 op staande voet) Mensen jatten van alles, totaal niet snugger, komen op t werk aan en gaan eerst een uurtje tukken en heeft zelfs een tuinman in dienst die het vijf maanden lang is gelukt met een hengeltje op z’n werk te komen en na t inchecken lekker ging vissen. Je kunt hier van alles van vinden, dat deden wij ook in het begin, maar hij heeft de grootste moeite met alleen al het vinden van goed personeel dus komen ze met veel weg.

Na een paar dagen kwamen er nog twee Couchsurfers (mensen die via internet een verblijf zoeken bij andere couchsurfers en zo mooi goedkoop reizen en meer van de lokale bevolking kunnen leren) bij Rob overnachten. Een Chinees meisje (super stereotype naief maar erg lief) en een Franse jongen die was blijven hangen in het reizen en al vijf jaar onderweg was (pa, ma, Hans en Hanneke maak je niet druk hoor ;))
We hebben een super tijd gehad in Luang Prabang. Mooie mensen leren kennen, veel gerelaxed, af en toe hard gewerkt en mooie dingen gezien. Bijna vergeten te vertellen dat we toch naar de watervallen zijn gegaan (waar je mee dood wordt gesmeten door de tuk-tuk chauffeurs van hierboven). We hadden die dag een scootertje gehuurd en zijn met Tommy, die we daar hebben leren kennen, die kant op gegaan. Fabelachtig mooi. Helder blauw water waar kleine visjes in zwemmen (dezelfde visjes die je in een voetenbad-spa vindt dus in t begin even schrikken wat er aan je enkels zat te kluiven) Haast onwerkelijk mooi. Heerlijk dagje hier gehad.


Vang Vieng
De drang om weer verder te reizen werd steeds groter en na we een visum hadden gehaald voor Vietnam en nog meer steden wilden bezoeken in Laos hebben we Rob uitgezwaaid en hebben we besloten (superveilig) liftend verder te gaan. We hadden beide nog nooit gelift en vonden het de gok waard. Aangezien er maar een paar wegen in Laos zijn en vanaf Luang Prabang naar het zuiden een lange rechte weg loopt én we naast het busstation stonden, dus als het mis ging konden we altijd nog de bus nemen. Ondertussen had zich een Franse jongen bij ons aangesloten. Na een klein uurtje over en weer zwaaien naar mensen die dachten dat we ze vriendelijk begroeten stopte er een dikke slee voor ons. Het raampje ging open en er zaten twee Chinezen in de wagen. De bijrijder gebaarde met zijn hand dat ze twee personen mee wilde nemen. Pech voor de Fransoos, wij waren er eerder. We probeerden te comuniceren maar dat was niet makkelijk. Van het Chinese couchsurfende meisje had ik een paar woordjes Chinees geleerd (bedankt, graag gedaan, ik kom uit Nederland, en houd je stil) wat voldoende was om een goede begin sfeer te creeeren en we hadden de grootste lol zonder dat we elkaar konden verstaan. We konden met de Lonely planet duidelijk maken waar we graag afgezet wilden worden.
Ik weet het nog steeds niet zeker maar volgens mij probeerde ze ons duidelijk te maken dat ze in de goudhandel zaten. Om geld zaten ze in ieder geval niet verlegen. Net 10 min onderweg werden we aangehouden door de politie. Twee blanken op de achterbank bij Chinezen in een te luxe auto, betalen dus...De Chinezen gaven wat geld en we mochten doorrijden...Onderweg konden we genieten van Chinese karaoke wat op het LCD scherm verscheen en door de speakers blies. Myrthe werd weer vreselijk wagenziek, mede door de gatenweg, de haarspeldbochten en door de rijstijl. Ze stonden erop dat op ieder plekje waar we stopten om wat te eten of drinken het voor hun rekening was. Hoe we ook probeerden onze dank in een drankje of wat vruchten te uiten, ze wilden er niks van weten. Na een rit van een kleine 6 uur kwamen we aan in Vang Vieng. Ik probeerde nog een winkeltje in te duiken om wat ice coffee voor ze te kopen maar een van hen sprinte me achterna en had al afgerekent voor ik bij de kassa aankwam.

Samen met onze Nederlandse vriend Tommy zijn we gaan 'tuben' in de rivier (met een opblaasband) met fantastisch uitzicht op de bergen. Omdat het water zo laag staat moesten we peddelen om voor het donker terug te zijn (half 7 pikkedonker). Er gaan verhalen rond dat de meeste barretjes onderweg aan het water allemaal gesloten zijn door de ernstige (dodelijke) ongelukken elke week! En wij weten nu waarom. Vang Vieng is het 'Oh oh Cherso' van Laos: 18 jaar, schreeuwen en zuipen, mushroomshakes en elke ochtend een kater (ja, ik word oud). Onderweg in de tube is iedereen bezopen, dus of ze slaan te pletter met een touw over de rivier tegen elkaar aan, of een deel van het plateau hoog in de boom breekt af (wat dezelfde dag nog wordt gerepareerd, zodat ze de volgende dag gewoon weer klanten hebben, de dooie is alweer vergeten) of ze verzuipen bij hoog en snel water.

De laatste dag hebben we een mountainbike gehuurd om naar de Blue Lagoon te gaan. Onderweg hanengevechten gezien (georganiseerd door kleine jochies in de schoolpauze) en een aapje aan een touwtje als trekpleister van een bar. Na 7 km lag er een touw op de weg met een paar papiertjes eraan (in plaats van een slagboom) met een oud mannetje ernaast: Betalen voor de Blue Lagoon. We waren gewaarschuwd voor een 'nep' Blue Lagoon en toch zijn we er ingetrapt...Een bruine plas water waar niemand was. Dit is Laos: De hele dag liegen tegen toeristen. Uiteindelijk toch de echte gevonden en vanuit een heeeele hoge boom het water in gesprongen tussen enorme vissen! Ook nog een prachtige grot bezocht (stug geen lampje huren, we kennen die grappen nu wel, al hadden we er nu wel echt een nodig gehad) waar middenin het licht dat naarbinnen scheen een boeddhabeeld stond, prachtig! In veel grotten in het noorden van Laos hebben veel Laotianen in de Vietnamoorlog jaren geschuild tegen de luchtaanvallen van Amerika. Van wat wij ervan hebben begrepen is Laos bij de oorlog betrokken geraakt, doordat ze de grens voor Vietnam hadden opengesteld, indien Amerika Vietnam in het noorden zou aanvallen, de Vietnamezen in Laos mochten schuilen. De gevolgen van die oorlog is nog dagelijks merkbaar in Laos. Mede dankzij de oorlog is Laos nog steeds een van de armste landen ter wereld. Waar de meeste bombardementen zijn geweest heerst nu ook de meeste armoede. In totaal zijn er rond de 260 miljoen ‘bombies’ boven laos los gelaten. Een bombie is een klein explosief waarvan er tussen de 300 en 600 in een groter omhulsel zitten. 30% van deze ‘bombies’ zijn niet af gegaan en slechts 0,47% van al deze explosieven zijn onschadelijk gemaakt. Dagelijks sterft er 1 persoon (vaak een kind) aan de ontploffing van een bombie of landmijn.


Vientiane
Ons visum verloopt bijna, tijd om weer verder te gaan! Vientiane is de hoofdstad van Laos. Toen we uitstapten in het centrum na een busrit van 3 uurtjes sloeg de hitte in ons gezicht. Het moest minstens 38 graden zijn, dus snel met de backpack op, op zoek naar een guesthouse. Een ienieminie kamertje met een ventilator waar hete lucht uit leek te komen...Tommy was nog steeds bij ons en had afgesproken met een jongen die hij via via kende en hij nam ons mee naar een restaurant waar je kon 'Lao-BBQen: een soort bolle pan of sombrero op kolen waar je bovenop kon bakken en aan de rand in de ring zit bouillon voor je groente. Hij heeft ons verteld over zijn liefde voor Laos en leerde ons een aantal gebruiken als...elke 2 minuten proosten (met ijsblokjes in je bier...), een glas hoort altijd vol te zitten (ik bleek een waardeloze bierschenker te zijn, pas als je em leeg had) en vooral geen lichamelijk contact. Dansen mag wel, niet aanraken en niet aankijken. Ook leerde wij zijn Lao-vriendinnetje kennen die ons verlegen gade sloeg, maar wel nieuwsgierig was en ze nam mijn taak meteen over. Nog een dagje een scooter gehuurd en toen op naar Hanoi!

Zo, Hanoi houden we maar voor de volgende x!

Tạm biệt!
Bas & Myrthe